Έφτασε, λοιπόν, η ώρα των εκλογών, η ώρα της δικής μας ευθύνης. Χωρίς δικαιολογίες πια, αφού τα πράγματα, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση είναι εντελώς καθαρά. Ξέρουμε τι δυνατότητες υπάρχουν και ποια είναι τα όρια της οποιασδήποτε κυβέρνησης (που δεν μπορεί πια να μας έχει "πελάτες", αφού λεφτά δεν υπάρχουν για ρουσφέτια και διορισμούς - το αντίθετο μάλιστα). Και όποιοι, μετά τις εκλογές, τολμήσουν να μουντζώσουν τη Βουλή θα είναι απλώς ψυχασθενείς. Αφού εμείς με την ψήφο μας θα τη γεμίσουμε με τους βουλευτές που θέλουμε.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως είναι αδύνατο να υπάρξει μια μονοκομματική κυβέρνηση (κι ας προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν πως θα βγουν αυτοδύναμοι - ποιος πιστεύει πια σε τέτοια ψέματα;). Άρα θα σχηματιστεί κάποια κυβέρνηση συνεργασίας. Και περίπου ξέρουμε τι θα κάνει, αφού οι υπογραφές έχουν μπει.
Εκείνο, λοιπόν, που έχει σημασία είναι τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Τι ανακατατάξεις θα υπάρξουν στο πολιτικό σκηνικό και τι μπορεί να γίνει σιγά-σιγά στο μέλλον μέσα από την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων της χώρας μας και του λαού. (Δεν νομίζω να μας ενδιαφέρει τι θα κάνει η αριστερά με τις διάφορες μορφές της ή τα διάφορα φασιστοειδή κόμματα - το ξέρουμε από τη μέχρι τώρα στάση τους - θα λένε όχι σε οποιαδήποτε αλλαγή, σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, παίρνοντας το μέρος κάθε συντεχνίας).
Χρειάζεται, επομένως, να υπάρξει ΜΕΣΑ στη Βουλή και κάποιος πόλος λογικής. Κάποιος πολιτικός φορέας που θα κάνει θετικές προτάσεις, που θα δώσει ένα καινούριο όραμα στηριγμένο στην πραγματικότητα. Ένα πολιτικό κόμμα μετριοπαθές, χωρίς κραυγές, χωρίς φανατισμούς, με καθαρή σκέψη και καθαρές κουβέντες. Ένα κόμμα του Κέντρου (με φιλελεύθερο χαρακτήρα) που αρνείται τον πελατειακό κρατισμό και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Έγραψα δεκάδες σημειώσεις και καταστάσεις για την ανάγκη κοινής καθόδου στις εκλογές των κομμάτων, ομάδων και κινήσεων που ανήκουν σε αυτόν το χώρο για να υπάρξει μια σοβαρή προοπτική. Από την αρχή αρνήθηκαν τα στελέχη της "Δημιουργίας Ξανά". Ο κ. Μάνος έστειλε τον κ. Αϊβαλιώτη (όπως τουλάχιστον έγραψε στον τοίχο μου στις 18 Φεβρουαρίου ο ίδιος ο κ. Αϊβαλιώτης) να συνεννοηθεί με την κα Μπακογιάννη για κοινή κάθοδο στις εκλογές. Τελευταία στιγμή ο κ. Μάνος τίναξε τη συνεργασία στον αέρα με πείσμα και εγωισμό κόντρα σε οποιαδήποτε λογική.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, όμως (με την άρνηση των διαφόρων κεντρώων και φιλελεύθερων κομμάτων και ομάδων να συνεργαστούν μεταξύ τους), το μόνο ανάλογο κόμμα που έχει κάποιες πιθανότητες να διεκδικήσει την είσοδό του στη νέα Βουλή είναι η Δημοκρατική Συμμαχία με τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Γι' αυτό θεωρώ αναγκαίο να προσπαθήσουμε όλοι όσοι θα θέλαμε να μπει ένα κόμμα του Κέντρου στη Βουλή να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια και να μην πάει η ψήφος μας χαμένη στα αζήτητα (με αποτέλεσμα να μείνουν και πάλι μόνοι στη Βουλή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με πιθανό ρυθμιστή και συνομιλητή τον Καμμένο ή την "ισοδύναμη και ισότροπη", δηλαδή τυχάρπαστη ΔΗΜΑΡ και τους εκτός τόπου και χρόνου Οικολόγους).
Σήμερα δεν έχει νόημα η ψήφος διαμαρτυρίας - εναντίον ποιου διαμαρτυρόμαστε; Εναντίον του εαυτού μας; Με ποια προοπτική; Η πραγματικότητα δεν περιμένει πότε θα γίνει έτσι όπως μας αρέσει. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή - τώρα το καταλαβαίνουμε όλοι.
Αν έχουμε κοινωνική συνείδηση (και δεν αρκούμαστε σε μια προσωπική, δηλαδή αντικοινωνική συνείδηση) οφείλουμε να συμμετάσχουμε σε μια προσπάθεια (έστω και σχετικά μικρή) για κάτι καλύτερο από το "μαύρο σήμερα" - δεν έχουμε τη δικαιολογία να μείνουμε απλοί θεατές, κριτικάροντας αφ' υψηλού τους άλλους (γιατί εμείς "είμαστε πιο σωστοί" και "είμαστε καλύτεροι" - τρομάρα μας).
Είναι πολύ απλό να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κρυφτούμε στο σπίτι μας - όλα είναι πια ανοιχτά, δεν υπάρχει το "δικό" μας σπίτι, υπάρχει (είτε μας αρέσει είτε όχι) ένα κοινό ελληνικό σπίτι. Κι αυτό πρέπει να το ξαναχτίσουμε πέτρα-πέτρα από την αρχή - όλοι μαζί, αφήνοντας κατά μέρος φιλοδοξίες και δογματισμούς, ακρότητες και μαξιμαλισμούς.
Με συνεννόηση πάνω σε αυτά που μπορούν να μας ενώσουν (και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ) - και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν κι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να γίνουν ΤΩΡΑ.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως είναι αδύνατο να υπάρξει μια μονοκομματική κυβέρνηση (κι ας προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν πως θα βγουν αυτοδύναμοι - ποιος πιστεύει πια σε τέτοια ψέματα;). Άρα θα σχηματιστεί κάποια κυβέρνηση συνεργασίας. Και περίπου ξέρουμε τι θα κάνει, αφού οι υπογραφές έχουν μπει.
Εκείνο, λοιπόν, που έχει σημασία είναι τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Τι ανακατατάξεις θα υπάρξουν στο πολιτικό σκηνικό και τι μπορεί να γίνει σιγά-σιγά στο μέλλον μέσα από την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων της χώρας μας και του λαού. (Δεν νομίζω να μας ενδιαφέρει τι θα κάνει η αριστερά με τις διάφορες μορφές της ή τα διάφορα φασιστοειδή κόμματα - το ξέρουμε από τη μέχρι τώρα στάση τους - θα λένε όχι σε οποιαδήποτε αλλαγή, σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, παίρνοντας το μέρος κάθε συντεχνίας).
Χρειάζεται, επομένως, να υπάρξει ΜΕΣΑ στη Βουλή και κάποιος πόλος λογικής. Κάποιος πολιτικός φορέας που θα κάνει θετικές προτάσεις, που θα δώσει ένα καινούριο όραμα στηριγμένο στην πραγματικότητα. Ένα πολιτικό κόμμα μετριοπαθές, χωρίς κραυγές, χωρίς φανατισμούς, με καθαρή σκέψη και καθαρές κουβέντες. Ένα κόμμα του Κέντρου (με φιλελεύθερο χαρακτήρα) που αρνείται τον πελατειακό κρατισμό και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Έγραψα δεκάδες σημειώσεις και καταστάσεις για την ανάγκη κοινής καθόδου στις εκλογές των κομμάτων, ομάδων και κινήσεων που ανήκουν σε αυτόν το χώρο για να υπάρξει μια σοβαρή προοπτική. Από την αρχή αρνήθηκαν τα στελέχη της "Δημιουργίας Ξανά". Ο κ. Μάνος έστειλε τον κ. Αϊβαλιώτη (όπως τουλάχιστον έγραψε στον τοίχο μου στις 18 Φεβρουαρίου ο ίδιος ο κ. Αϊβαλιώτης) να συνεννοηθεί με την κα Μπακογιάννη για κοινή κάθοδο στις εκλογές. Τελευταία στιγμή ο κ. Μάνος τίναξε τη συνεργασία στον αέρα με πείσμα και εγωισμό κόντρα σε οποιαδήποτε λογική.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, όμως (με την άρνηση των διαφόρων κεντρώων και φιλελεύθερων κομμάτων και ομάδων να συνεργαστούν μεταξύ τους), το μόνο ανάλογο κόμμα που έχει κάποιες πιθανότητες να διεκδικήσει την είσοδό του στη νέα Βουλή είναι η Δημοκρατική Συμμαχία με τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Γι' αυτό θεωρώ αναγκαίο να προσπαθήσουμε όλοι όσοι θα θέλαμε να μπει ένα κόμμα του Κέντρου στη Βουλή να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια και να μην πάει η ψήφος μας χαμένη στα αζήτητα (με αποτέλεσμα να μείνουν και πάλι μόνοι στη Βουλή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με πιθανό ρυθμιστή και συνομιλητή τον Καμμένο ή την "ισοδύναμη και ισότροπη", δηλαδή τυχάρπαστη ΔΗΜΑΡ και τους εκτός τόπου και χρόνου Οικολόγους).
Σήμερα δεν έχει νόημα η ψήφος διαμαρτυρίας - εναντίον ποιου διαμαρτυρόμαστε; Εναντίον του εαυτού μας; Με ποια προοπτική; Η πραγματικότητα δεν περιμένει πότε θα γίνει έτσι όπως μας αρέσει. Η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή - τώρα το καταλαβαίνουμε όλοι.
Αν έχουμε κοινωνική συνείδηση (και δεν αρκούμαστε σε μια προσωπική, δηλαδή αντικοινωνική συνείδηση) οφείλουμε να συμμετάσχουμε σε μια προσπάθεια (έστω και σχετικά μικρή) για κάτι καλύτερο από το "μαύρο σήμερα" - δεν έχουμε τη δικαιολογία να μείνουμε απλοί θεατές, κριτικάροντας αφ' υψηλού τους άλλους (γιατί εμείς "είμαστε πιο σωστοί" και "είμαστε καλύτεροι" - τρομάρα μας).
Είναι πολύ απλό να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κρυφτούμε στο σπίτι μας - όλα είναι πια ανοιχτά, δεν υπάρχει το "δικό" μας σπίτι, υπάρχει (είτε μας αρέσει είτε όχι) ένα κοινό ελληνικό σπίτι. Κι αυτό πρέπει να το ξαναχτίσουμε πέτρα-πέτρα από την αρχή - όλοι μαζί, αφήνοντας κατά μέρος φιλοδοξίες και δογματισμούς, ακρότητες και μαξιμαλισμούς.
Με συνεννόηση πάνω σε αυτά που μπορούν να μας ενώσουν (και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ) - και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν κι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να γίνουν ΤΩΡΑ.
